Próżno szukać zapowiedzi tego zjawiska w (zazwyczaj trzymających rękę na pulsie) czasopismach amerykańskich. Powód? Widoczne może być jedynie z Europy, północnej Afryki i zachodniej części Rosji. Jeżeli aura okaże się łaskawa, warto będzie wyjść z lornetką lub małą lunetką około 10 rano UTC czyli 11 czasu urzędowego warszawskiego.
W piątek o godzinie 19h35m12,7s nastąpi geocentryczna opozycja Słońca i Księżyca w rektascensji. Księżyc podczas swej niebieskiej wędrówki znajdzie się w pobliżu węzła zstępującego orbity, a to warunki sprzyjające wystąpieniu zaćmienia Księżyca. Podczas tego zaćmienia trajektoria ruchu naszego naturalnego satelity przetnie stożek półcienia i częściowo zanurzy się w półcieniu i będzie można obserwować zaćmienie częściowe półcieniowe. Faza tego zaćmienia będzie dość duża i wyniesie 0,9636. W Polsce zaćmienie będzie można zaobserwować przy wschodzie Księżyca.
O ile najściślejsze złączenie Wenus z Jowiszem miało miejsce początkiem marca, to oba te ciała niebieskie wraz z Księżycem będą widoczne 23 marca na wieczornym niebie. Jowisz już zmierza ku Słońcu i jest coraz niżej, natomiast blask Wenus rośnie (i tak pozostanie przez kilka następnych miesięcy).
Nasz naturalny satelita – Księżyc – z racji ruchu obiegowego wokół Ziemi codziennie pojawia się na tle innych gwiazdozbiorów. Jego orbita nachylona jest do ekliptyki pod kątem 5°08’43’’ i zmienia się w granicach od 4°59’ do 5°17’, w zależności od położenia Słońca względem węzłów orbity księżycowej. Nachylenie orbity jest największe w chwili, kiedy Słońca znajduje się w pobliżu węzłów, najmniejsze w chwili, kiedy Słońce jest oddalone od węzłów orbity księżycowej o 90° w rektascensji. Takie nachylenie orbity księżycowej względem ekliptyki sprawia, że Księżyc porusza się w podobnym pasie nieba co planety.