Przepływ powietrza w atmosferze może być zróżnicowany zależnie od jej poziomu (izobarycznego, hPa) i zmieniać się w czasie i przestrzeni. Zależnie od sytuacji powietrze może przemieszczać się na znaczne odległości i w krótkich odstępach czasu lub stagnować nad danym obszarem, np. przy blokadzie wyżowej. Trajektorie wsteczne są pomocnym narzędziem do oceny napływu mas powietrza w dniach poprzedzających analizowany termin. Pozwalają ustalić 1) skąd masa powietrza dotarła nad dany punkt, a śledząc drogę jaką przebyła łatwiej jest określić 2) nad jakim obszarem się uformowała i jakie były jej cechy źródłowe oraz jakim przemianom mogła ulegać. Ma to znaczenie np. w analizie zmian sytuacji synoptycznej i prognozowaniu pogody ale również m.in. w ocenie transportu zanieczyszczeń. Trajektorie wsteczne obliczane są na podstawie prognoz z 7 dni poprzedzających start analizy. Miejsce na mapie oznaczone liczbą 7 wskazuje lokalizację porcji powietrza 7 dni przed wygenerowaniem symulacji. Linie łączące numery wskazują ścieżkę przemieszczania się porcji powietrza. Analiza obejmuje zmiany na trzech poziomach ciśnieniowych atmosfery. Począwszy od najwyżej położonego względem powierzchni terenu lub morza: 700 hPa (średnio na wysokości ok 3 000 m n.p.m. - oznaczony linią koloru niebieskiego), 850 hPa (ok.1 500 m n.p.m., linia czarna) i 950 hPa (kilku metrów nad poziomem gruntu, linia czerwona).

Model:

Termin startu:

Trajektorie ośrodków niżu/wyżu
Ośrodki niskiego i wysokiego ciśnienia to kluczowe elementy cyrkulacji atmosfery: niże (cyklony) zwykle niosą zmienną, wietrzną i często wilgotną pogodę, a wyże (antycyklony) sprzyjają stabilnej pogodzie. Istnieje wiele sposobów identyfikacji takich ośrodków i śledzenia ich w danych numerycznych. Tutaj wykorzystane jest proste podejście: wykrywanie lokalnych minimów i maksimów w polu PMSL (ciśnienia na poziomie morza), a następnie łączenie ich w czasie, aby zobrazować przemieszczanie się układów. Metoda najlepiej sprawdza się dla modeli globalnych, takich jak GFS i ECMWF IFS, które obejmują rozległy obszar. W przypadku modeli obejmujących mniejsze obszary skuteczność może spadać - zwłaszcza gdy ośrodki są słabo zarysowane - i poprawna identyfikacja udaje się zwykle wtedy, gdy układy są wyraźne i dobrze uformowane.